ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Ως αυχενικό σύνδρομο ορίζεται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία παραβλάπτεται η φυσιολογική λειτουργικότητα και κινητικότητα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και εκδηλώνεται με τα παρακάτω κλινικά συμπτώματα : πόνος στον αυχένα , κεφαλαλγίες , πόνοι στον ώμο , στον βραχίονα ή και στο χέρι , περιορισμένη κινητικότητα της αυχενικής μοίρας , αδυναμία και μειωμένα αντανακλαστικά στα άνω και κάτω άκρα , προβλήματα στο βάδισμα , μουδιάσματα στα άνω άκρα και αδυναμία στα κάτω άκρα .
Tα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν αυχενικό σύνδρομο παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία . Το βασικότερο και συχνότερο είναι η εκφύλιση του μεσοσπονδύλιου δίσκου που παρεμβάλλεται μεταξύ των σπονδύλων της αυχενικής μοίρας . Η εκφύλιση αυτή προκαλείται από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς της αυχενικής μοίρας . που εκδηλώνονται καθ ΄ όλη τη διάρκεια της καθημερινής ζωής και οι οποίοι , αν και στην πλειοψηφία τους περνούν απαρατήρητοι , δρουν αθροιστικά και αυξάνουν προοδευτικά το μέγεθος του προβλήματος .Η εκφύλιση του δίσκου μπορεί να προκαλέσει με τη σειρά της δευτερογενείς βλάβες όπως μηχανική αυχεναλγία , πίεση των νωτιαίων ριζών της αυχενικής μοίρας και στένωση του σπονδυλικού σωλήνα . Πολλές φορές αυχεναλγία μπορεί να προκληθεί και από θλάση μυός της αυχενικής μοίρας που , αν και έχει σοβαρή κλινική εικόνα , έχει πολύ καλύτερη πρόγνωση και ευκολότερη αντιμετώπιση από την εκφύλιση του μεσοσπονδύλιου δίσκου . Η τελική διάγνωση και η εκτίμηση της σοβαρότητας του συνδρόμου γίνεται με απεικονιστικές μεθόδους οι οποίες είναι οι ακόλουθες : απλές ακτινογραφίες , μαγνητική και αξονική τομογραφία , ηλεκτρομυογράφημα , μυελόγραμμα , σπινθηρογράφημα οστών και εργαστηριακές εξετάσεις .

Οι τρόποι αντιμετώπισης είναι οι εξής : η συντηρητική αντιμετώπιση ( φάρμακα , φυσικοθεραπείες , κολάρο κ.τ.λ. ) και η χειρουργική αντιμετώπιση . Σε κάθε περίπτωση η αρμόζουσα θεραπευτική αγωγή κρίνεται από τον ιατρό . Η τελική απόφαση λαμβάνεται μετά από ενδελεχή αξιολόγηση της σοβαρότητας της κατάστασης του ασθενούς και των θετικών και αρνητικών σημείων κάθε μιας από τις πιθανές θεραπείες . Σε πρώτη προτεραιότητα έρχονται τα υποκειμενικά συμπτώματα του ασθενούς . Πολύ έντονος πόνος στον αυχένα , εξαιρετικά μειωμένη κινητικότητα αυχενικής μοίρας και μυική αδυναμία σε βαθμό που να μην επιτρέπει στον ασθενή να επιτελέσει βασικές καθημερινές δραστηριότητες , επέκταση συμπτωμάτων τόσο στα άνω όσο και στα κάτω άκρα σε συνδυασμό με έντονες αιμωδίες είναι τα βασικά συμπτώματα που αποτελούν κριτήρια για την αξιολόγηση της σοβαρότητας της κατάστασης .Επίσης πρωταρχικής σημασίας είναι και τα ευρήματα της μαγνητικής τομογραφίας αλλά και των λοιπών εξετάσεων που μπορεί να έχει υποβληθεί ο ασθενής .

Σε κάθε περίπτωση επιλογής μεταξύ της μίας ή της άλλης θεραπευτικής οδού πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι ανεπιθύμητες ενέργειες της αγωγής καθώς και άλλοι παράμετροι όπως η ηλικία του ατόμου και το είδος και ο βαθμός της επαγγελματικής του δραστηριότητας . Με τον τρόπο αυτό θα υπάρχει μια σφαιρική αντίληψη της κατάστασης του ασθενούς που θα οδηγήσει σε μια πιο έγκυρη επιλογή της θεραπευτικής αγωγής προκειμένου ο ασθενής να έχει μία ταχεία ανάρρωση και επιστροφή στις καθημερινές επαγγελματικές και μη δραστηριότητες του .